Әссанди деген қазақтың аты бола ма? Мен кездестірмеппін. Арабтың ба, парсының ба, татардың ба аты шығар деп ойлаймын. Негізі татардың атына көбірек келеді-ау. Жарайды, мәселе онда емес. Осы Әссәнди деген біреу, аты Әсет, «Фейсбук» әлеуметтік желісіне менің қазақтығыма күмән келтіріп, бірнәрселер жазған деп естідім. Естігенге аса көп мән бермеуші едім, сосын жолдас жігіттер жаңағы жазбаның скриншотын түсіріп әкеп берді. Расымен де бірдеңелер жазыпты.

Қазір елдің аузындағы ең әйдік сөз не екенін білесіз бе? Иә, дәл сол – қу дағдарыс. Біреу естігесін, біреу шынымен кесірін көргесін айтып жүр. Бірақ, осы дағдарыс кімді дағдартып тұр? Айлығы шайлығынан артылып көрмеген, отбасын әзер асырап келген қарапайым еңбекшіні ме әлде пара алып, қазынаны ұрлап, небір қулық-сұмдықпен байыған, сол байлығын ертеңіме салған инвестициям болсын деп неше түрлі ойын-сауық орталықтары мен бизнес ашып тастап, енді саудасы мен қолы онша жүріңкіремей, мазасы қашқан жаңа қазақты ма?

Расын айту керек, қазіргі ақындар оқырманның кінәмшіл жүрегіне от жағып, дем беріп, басу айтудың, өмірге құштар етудің орнына оқырман оның өзін аяйтын, мүсіркейтін жағдайға жетті. Қоғамның, нарықтың, ең дұрысы адамдардың қаталданып, жаннан гөрі тән қалауын іздейтіндердің көбейгеніне қапа болғаннан ба, әлде жолының болмай, біткен жерім, жеткен жерім осы дей ме, әйтеуір қазаққа біткен жас ақындардың дені көп «жылайтынды» шығарды. Жылап, сықтап басыла қойса мейлі ғой, өзімен қосып елді де жылататынын қайтерсіз. Қойшы, кім жыламай жүр мына өмірде. Еңкейгеннен еңбектегенге дейін жылау «модаға» айналған заман ғой дейсің. Осылайша ақындарды ақтап аламыз.

   Біздің қазақ спортшыларында бір тенденция байқалады. Олимпиадаға қатысу, лажы болса алтын не күміс алып келу. Содан соң ана жақтан, өзімізден алатын ақшамен жағдайын, тұрмысын дұрыстап алып, спорт мектебінің, не спорт басқармасының бастығы, болмаса әкім болып, «шенеунікше» өмір сүру.

Той-томалаққа, шашылып-төгілуге құмар қазекемнің қайғылы қазаның өзін қызықшылыққа айналдырып жіберетін «мінезі» бар. Үйлену, бесік той, сүндет той болса бір сәрі, атпалдай азаматтың немесе аяулы ананың, әкенің қайтыс болғанына арнап ас беру, ас бергені мейлі ғой, сол астың аяғында дүркіреген той секілді етіп, ағайынға арнап көкпар беру, ондаған темір тұлпар, миллиондаған теңге тігіп, бата берген қариядан бет сипаған балаға шейін ат мінгізіп шашылу – осы күнгі бай-бағландардың өзара жарысына айналып кеткен. Бір қараған адамға әкенің немесе шешенің әруағы деген тек сылтау сияқты. Асты желеу етіп, жылдар бойы жиған-терген атақ-абыройын, бедел-билігін, мал-дүниесін, ақша-сабанын қалың елге паш ету, мақтану, көрсету, шашылу, бір сөзбен айтқанда – ысырап.

Былтыр желтоқсанның басында Шымкентке Елбасы келіп, түшкіріп қалса атшаптырымнан жәрәкімаллалайтын оншақты «дежурный» шал-шауқанымен, осындағы уәзірлерімен кездескен болатын. Мейлі, мұндайға әбден көндігіп қалған халықпыз ғой, оның үстіне күнде теледидардан көріп жүрген Нұрсұлтан Әбішұлы емес пе?! Түркменстаннан келе жатып, жолай соға кеткен. Аса қауырт шаруамен келмегені көрініп тұрды. Енді Елбасының сол кезде не үшін келгенін айтайық.

Осыдан бірер жыл бұрын облыстық мәслихаттың бір депутатымен сұхабттасқаным бар. Сөз арасында «осы депутат болуға неге сонша құмар боласыздар» деп сұрадым. Әдеттегі әуенмен «халыққа қызмет еткім келді, жігіт ағасы болған шағымда елге бір пайдам тисе екен деген оймен...», - деп көкірегін кере жауап берген еді.